PDA is een gedragsprofiel wat als vermijdingsgedrag binnen het autismespectrum voorkomt. Hoe herken je PDA-gedrag en wat houdt dit precies in?
Wat is PDA bij autisme?
PDA staat voor Pathological Demand Avoidance. Beter gezegd gaat het hierbij om een pathologische vraagvermijding. Dit is een gedragsprofiel op het autistisch spectrum. Hierbij biedt een persoon met autisme veel weerstand aan de gewone eisen van het leven en dit geeft een inbreuk op de autonomie (zelfbeschikking). Vraagvermijding bij PDA gaat niet zo zeer om de activiteit zelf, maar het gevoel van ‘moeten’ geeft enorme weerstand. Het gevoel van inbreuk op de eigen autonomie veroorzaakt stress en angst.
De kenmerken van PDA
Hieronder omschrijven wij de belangrijkste kenmerken van PDA:
Problemen bij PDA (h)erkennen
Omdat geen persoon met autisme hetzelfde is, zal iedereen weer andere kenmerken kunnen ervaren. Het is wel belangrijk om te weten wat PDA-gedrag bij autisme is, zodat je dit bij jezelf of bij je partner of familielid herkent. Juist omdat alle standaard benaderingen bij iemand met autisme en PDA in de opvoeding, binnen het onderwijs of in de hulpverlening niet goed werken. Mensen met autisme houdt veelal van duidelijke regelmaat, structuur, voorspelbaarheid en strakke planning. In de praktijk werkt dit niet voor een persoon met autisme die binnen het PDA-profiel valt. Die heeft juist begrip en respect nodig voor zijn eigengereidheid, flexibiliteit, eigen normen en waarden en vraag naar soepele eisen.
PDA bij autisme en de communicatie
Veel mensen met PDA bij autisme zijn vaardig met taal. Ze kunnen het ook leuk vinden om mensen te schokken, kunnen behoorlijk overdrijven en proberen hun woorden met kracht uit te drukken. Waarbij bij veel mensen met autisme het juist moeilijk vinden om te liegen, ligt dit anders bij mensen die passen in het PDA-profiel. Vaak worden er ook smoezen verzonnen om bepaalde dingen uit te weg te gaan, zodat ze het kunnen vermijden. Ook zijn ze vaak meer gevoelig voor boosheid, woede en spanningen bij en door anderen. Door dergelijke aspecten en verkeerde interpretaties, verloopt de sociale communicatie met anderen dan ook niet vaak soepel.
Verwachtingen van mensen en de maatschappij
Mensen met autisme en PDA hebben heel veel moeite met allerlei verwachtingen die op hen gelegd worden. Veel verwachtingen veroorzaken spanning, ongemak, afweer en angst. Het kan als zo bedreigend overkomen, dat iemand verwachtingen tracht te vermijden. Daardoor gaan mensen met een PDA-profiel veel situaties uit de weg en dat op meerdere vlakken. Uiteraard leidt dit tot allemaal negatieve gevolgen, maar als de angst, tijdsdruk of bedreigende factor overheerst, zal het vermijden van de nare gevoelens altijd voorop staan. Hoe meer verwachtingen er geschept worden, hoe eerder iemand met PDA die zal vermijden of ontwijken.
De gevolgen van PDA in de praktijk
In het dagelijks leven zal iemand met een PDA-profiel veel last hebben van de gevolgen van het vermijden van dingen. Het vermijden of uitstellen van taken, maakt het probleem vaak nog groter, waardoor er vaak afstel volgt. Zeker als mensen in je omgeving het niet begrijpen en je telkens op je verantwoordelijkheden wijzen en wat je allemaal nog moet doen. Het is van belang om je eigen PDA-profiel goed in kaart te krijgen. Praat er over met anderen om je heen, zodat zij jouw gedrag leren inzien en kunnen begrijpen. Je doet het namelijk niet expres. Het helpt ook om alle verwachtingen, taken en verantwoordelijkheden inzichtelijk te maken en deze waar mogelijk te herkaderen naar haalbaarheid.
Hierbij nog een paar interessante blogs
Dankjewel Corrie voor deze blog. Ik kende de afkorting PDA nog niet, maar herken wel veel.
Gelukkig heb ik de perfecte ouders gekregen voor mij. Mijn vader zei altijd: “Van uitstel komt afstel”. Ik vond het altijd verschrikkelijk als hij dat zei, maar wat heeft me dat goed gedaan in mijn ontwikkeling. Hoe langer je iets uitstelt, hoe groter de drempel wordt. En dat blijft altijd zoeken naar de balans tussen genoeg rust nemen en de drempels niet te hoog laten worden.
“Je doet het namelijk niet expres.” Dat zijn de belangrijkste woorden. Veel mensen veroordelen ons voor ons gedrag en verhaal. Wij zijn PDA-er uit Duitsland. Ik vind het krass. Er zijn meer berichten over het PDA-Profiel, maar veel psychologen of psychiaters kennen het niet.
Graag zou ik willen weten of er medicatie is die mensen met PDA wat zou kunnen ondersteunen.
Beste Hennie,
Nee helaas is er geen medicatie voor om dit te ondersteunen.
Met vriendelijke groet,
Corrie Heslinga
Wat fijn dat jullie dit hier noemen en zo duidelijk uitleggen! Mijn jongste dochter voldoet hier denk ik voor 95% aan. (vanuit mijn inzicht als moeder die zelf autisme heeft en ook een andere dochter met autisme heeft).Ze kreeg geen diagnose want ‘ze herkende emoties te goed’. Natuurlijk zijn er bij ons regels, maar geen autisme routine die je zou verwachten. Dat trekken ik en de jongste dus niet, die autonomie is zo belangrijk. Wel een puzzel om hier in evenwicht in te houden met de rest van het gezin. Juist daardoor voel ik me zo gesteund door dit stuk: het is niet dat de jongste niet WIL maar dat ze af en toe echt niet KAN en dat daardoor de klassieke opvoeding van: ‘je doet gewoon wat ik zeg, want je kan het prima’ (bijv zelf eten pakken/ je schoenen zoeken etc) regelmatig niet werkt.
De kinderpsycholoog kende de term PDA niet.
Heel interessant en herkenbaar bij iemand die ik begeleid.
Wat zijn tips wat kan helpen in de communicatie? Want soms moet er ook aan bepaalde regels of afspraken worden voldaan.
Het is niet eenvoudig om hier zomaar tips voor te geven. Het vraagt in elk geval herkenning van het probleem en veel geduld om de persoon goed te begrijpen zonder te oordelen. Proberen je goed in te leven hoe iemand het zelf ervaart en dat onderliggende angst (wel of niet terecht) hier een rol in speelt. Je kunt bepaalde weerstand niet zomaar wegnemen, maar door veel begrip te tonen proberen samen naar werkbare oplossingen te denken. Stel bijvoorbeeld de vraag: “wat is voor jou wel mogelijk’? of “wat is voor jou wel aanvaardbaar”? Soms helpt het ook om bepaalde risico’s door te nemen en te kijken of iemand daar gevoelig voor is en hier samen naar over te praten. Als er angst onder zit, is het belangrijk om de angst in kaart te brengen en te kijken hoe realistisch deze angst is, of dat het wordt ingegeven door eigen aannames of overtuigingen. Misschien kan je dan met tegenargumenten komen of de onderliggende angst meer realistisch te krijgen, zodat de persoon zelf langzaam maar zeker leert inzien dat de angst misschien niet realistisch is, maar gebaseerd op doemgedachten.
Vriendelijke groet,
Corrie Heslinga
Wat ontzettend herkenbaar. Mijn partner heeft dit en het is soms heel zwaar. Het helpt zo enorm om te lezen dat hij het niet expres doet, dit kweekt begrip en daardoor weet ik weer even dat het niet persoonlijk is. Ik zou zo graag een handleiding willen om hiermee om te gaan en hem te leren of helpen hoe hij dit moet communiceren binnen onze relatie. Vaak stuiten we beiden nu op zoveel onbegrip naar elkaar.
Beste Mirjam,
Helaas is er geen kant en klare handleiding voor het PDA-profiel. Het vraagt veel geduld, inzicht en kennis om het te begrijpen en de persoon niet te beoordelen op zijn weigeringen en weerstand. Hoe meer een persoon zich vertrouwt en veilig voelt om zich te uiten, zal hij of zij meer gaan delen, zodat je samen kan kijken naar werkbare en haalbare opties die hij wel aankan.
Vriendelijke groet,
Corrie Heslinga
In de Engelstalige wereld zijn er bronnen die een ‘ PDA benadering” ontwikkeld hebben. Een goede website uit de UK is: https://www.pdasociety.org.uk/i-am-a-parent-carer/resources/helpful-approaches-for-children/.
Een andere website is https://www.atpeaceparents.com. De oprichtster heeft ook meer dan 100 podcasts op spotify staan, en een facebook en instagram kanaal.
Dit is mijn waarheid, daarom niet de waarheid…er zijn vele andere symptomen die ook op PDA kunnen lijken. PDA kan ook los staan volgens sommigen van autisme. Asperger en PDA hebben vele gelijkenissen, maar ook andere vormen van ASS kunnen lijken of raakvlakken hebben met PDA. Ik denk dat de mensen die hierin sommige dingen herkennen voorzichtig mogen zijn en zich niet blind moeten staren op PDA. Het is een onderwerp waar we nog niet veel van weten(te weinig sowieso). En het is ook zo dat enkele kenmerken niet genoeg zijn voor een diagnose.(DSM5 met de nieuwe versie uit ’22). Dus laat het aan de professional over zoals Corry lijkt te zijn. Ze kan dit niet online diagnosticeren. Maar mooi dat er wel een richting gegeven wordt voor de zoekenden. Allemaal veel succes ermee, welke vorm van ASS of PDA het ook moge zijn!
Jarenlang hier tegenaan gelopen bij mijn man. Ondertussen 46 jaar getrouwd. Ik dacht dat hij een trauma zou kunnen hebben omdat ik het niet normaal vind hoe hij soms reageert. Wat een eye-opener. Daar komt die weerstand vandaan.
Mijn partner voldoet ook aan het PDA profiel. Hij heeft geen officiële diagnose maar is zeker autistisch. Het is soms heel moeilijk voor mij als partner, want het is vrij extreem. Ik merk wel dat het helpt om zelf relaxt te zijn en niet te veel te verwachten. Er ook van uitgaan dat hij het niet kwaad bedoelt, maar vaak zou ik ook zo graag tips willen. De communicatie is soms lastig. Hij lijkt het leuk te vinden om te choqueren met dingen die hij zegt en denkt zelf dat het een grapje is, maar voor mij zijn dit vaak triggers. Emoties zijn niet zijn ding, hij wordt heel onrustig van mijn emoties. Dat weet hij dan wel aan te geven. Hij kan ook enorm in de weerstand gaan. Gelukkig heb ik al geleerd om daar niet te veel op in te gaan en te wachten tot dit weer overwaait. Maar echt he, wat vraagt dit veel van de partners.
Mijn partner voldoet hier ook aan en het is heel moeilijk. Wij hebben ook pubers waarvan 1 zoon met autisme die hier mee heeft leren omgaan. Mijn partner is nooit onderzocht dat was vroeger niet. Hij was gewoon vervelend en irritant. Zo blij dat wij voor onze zoon de juiste ondersteuning hebben gezorgd.
Het verschil tussen onze zoon en partner is ongelofelijk. Leren omgaan met autisme is zo belangrijk. Voor het hele gezin. Mijn partner vermijd dit. Vandaar dat de PDA zo toepasselijk lijkt.
Het is alsof ik over onze jongste dochter lees. Momenteel gaat het echt slecht met haar. We kunnen niks doen of we krijgen de huid vol gescholden. Ze kan niks hebben. Ik kan alles wat je bovenstaand schrijft afvinken! Wij gaan opnieuw testen aanvragen met deze wetenheid! en opnieuw een hulpvraag starten.
Zo herkenbaar om dit te lezen. Wij hebben een dochter van 16 die door hoogbegaafdheid en vermoedelijk gecamoufleerde autisme inmiddels in een nachtmerrie belandt is. Met alle facetten zoals depressie, zelfbeschadiging en thuiszitter. Helaas wil zij geen hulp aannemen en we zitten ermee dat we geen passende hulp kunnen vinden. Wie kan de goede tip geven voor hulp die wel passend is (regio Friesland). Er moet toch iemand zijn die hier de goede zorg kan bieden om haar te helpen om het leven weer op te kunnen pakken zonder paniekaanvallen en gewoon weer lekker naar school gaan en zich happy voelen. Juist de positieve kanten zien van haar persoonlijkheid en niet alleen de negatieve dingen.
Hallo, ikzelf ben een man van 38 die bijna alle kenmerken aanvinkt hierboven. Jouw verhaal is ook zeer herkenbaar, ik heb zelf ook te dealen gehad met dergelijke symptomen en dan met name depressie en angststoornissen. Mijn psycholoog kwam in eerste instantie uit op een vermijdende persoonlijkheidsstoornis maar sociale situaties ga ik in principe niet uit de weg. Ik praat dan ook gemakkelijk, je zou bijna denken dat ik “normaal” ben. Mijn leven lang, en dan bedoel ik ook echt vanaf me jeugdjaren heb ik de neiging om een drempel te vormen voor als iets “moet”. Een ondefinieerbare weerstand ofzo voor als ik iets moet en andere mensen iets van me verwachten. Een klusje, een bezoek, een verjaardag, schoolgaan, werken. Het is als een rode draad door mijn leven. In mijn jeugd ging ik inderdaad naar school en dat heb ik volgehouden tot me 25e tot ik soort van “brak”. Ik vermoed dat hetzelfde met jou dochter aan de hand is. Toeval wil dat ik ook in Friesland woon, ik heb gesproken met mensen bij Synaeda. Psychologen. Daar heb ik wel veel hulp aan gehad. Ik ben wel bang dat jullie wens om haar “weer lekker naar school te laten gaan en zich happy te laten voelen” voorlopig geen goed idee is. Beschouw de situatie als een burnout. Dat heb ik ook vaak gehoord in mijn geval. Zorg voor een omstandigheid waarin het primaire “moeten” zo weinig als mogelijk gaat. Dat hielp bij mij iig. Ik heb er mee moeten leren leven, en op een gegeven moment ga je toch weer meer dingen doen. Langzaam opbouwen, liefst over jaren, geen maanden. Succes!
Jeetje, wat zullen jullie het allemaal (dochter, ouders én mogelijke broers/zussen) zwaar hebben…
Hier een vergelijkbare situatie gehad met onze jongste dochter: niet meer naar school, depressie, angststoornis, om de paar nachten bij de huisartsenpost/eerste hulp (zelfbeschadiging en/of medicatieoverdoses), gameverslaving, totale zelfverwaarlozing en uit contact met ons. Zeer slechte psychologische hulp gehad, crisisdienst (geen succes), vrijwillige opname (geen succes), gedwongen opname (geen succes), uiteindelijke conform háár wens individuele therapie + autismeonderzoek met positieve uitslag (bij begaafd IQ) en een 10-weekse (vrijwillige) opname in een kliniek. De combinatie van de laatste twee (diagnose + opname), haar en onze immense inzet zijn gelukkig haar redding geweest.
Onze dochter is inmiddels over haar depressie heen en weet dat haar sociale issues vanuit het autisme komen. Zij doet nu in twee jaar het volwassenenonderwijs (niveautje lager dan eerst, maar vorig jaar wel met fantastische cijfers de eerste helft van de vakken afgerond).
Maar, en zo kom ik op deze pagina, het leven is nog steeds pittig voor en zeker ook met haar. Zelf ben ik een paar maand geleden ook gediagnosticeerd met autisme en wij mochten gelukkig onze onderlinge issues rondom de opvoeding bespreken met mijn psycholoog. Zij kwam met de term PDA en het is (op één vinkje na) één en al herkenning bij onze dochter. Hoogste tijd om me nu hierin te verdiepen om te kijken welke opvoedaanpak wellicht beter gaat aanslaan. Met als complicatie dat dochterlief inmiddels 19 jaar is…
Beste B., ik wens jullie allen heel veel sterkte en (ongevraagd advies) raak elkaar als partners niet kwijt en houd ook eventuele andere kids goed in de gaten!
Mocht je de namen willen weten van de partijen waar onze dochter goed geholpen is, dan kan ik dat laten weten. Beiden zitten echter niet in Friesland.
Mijn kleinzoon van 8 vertoont bijna alle tekenen van pda. Hij is intelligent, zegt graag iets te leren maar zodra bv rekenen aan bod komt blokkeert hij volledig. Dat uit zich dan weer in zich hevig verzetten, slaan, schreeuwen, schoppen etc. Ik vind het zo sneu voor hem en zijn alleenstaande moeder. Hoe krijgt ze hem aan het rekenen als hij het zelf niet wil en ook totaal geen inzet vertoont ?
Beste Desiree,
Dit is zeker een lastige situatie die om gerichte aanpak vraagt door een autisme coach die begrijpt wat het PDA-profiel inhoudt en waarom uw kleinzoon zo reageert. Dit is echter lastig te vinden, maar misschien kan u dochter dit met school bespreken, zodat uw kleinzoon hier extra ondersteuning in krijgt? Hier is aandacht, begrip en geduld voor nodig.
Met vriendelijke groet,
Corrie Heslinga